Santa Lucia, Lake Atitlan & Semuc Champey

Buenos dias amigo's!

We waren gebleven in Santa Lucia. Dit plaatsje heeft vooral veel indruk op Danique gemaakt (zij heeft al 3x gevraagd: Santa Lucia, wat was dat ook al weer?!). Niet heel erg indrukwekkend geweest dus. Maar desalniettemin leuk! In dit plaatsje zijn we met een taxi langs verschillende overblijfselen van voor het Maya tijdperk gegaan. Zo kwamen we onder andere op een heel mooi plekje met uitzicht over de suikervelden, waar een soort 'standbeeldsteen' stond waar tot op heden lokale mensen komen om te bidden. Maar verder was er niet al te veel te beleven en om die reden zijn we dan ook maar 1 nachtje gebleven. Waar we overigens achter zijn gekomen ("al doende leert men") dat mei het begin van het regenseizoen is in Guatemala. Dat houdt dus in dat het elke middag enorm begint te regenen en dan wil je écht ergens binnen zitten. Goede reden voor ons om pizza te bestellen, maar het is dat het vrouwtje van het hotel een veel goedkopere maaltijd aanbood en daarmee indirect bijdroeg aan onze gezondheid. Plus een goede reden om Danique te introduceren met de kaartspelletjes toepen en canasta. Leuke afwisseling op het yathzeeen en shitheaten.

Onze volgende bestemming was het prachtige meer Atitlan. We zijn hier met de chickenbus heen gegaan en wat een avontuur was dat. Met ons gebrekkige Spaans probeerden we duidelijk te maken dat we niet naar Santiago wilden, maar naar el lago. We snapten werkelijk waar niks van wat die mensen bedoelden. Op de kaart wees iedereen naar Santiago, maar dat was totaal uit de richting. Volgens die buschauffeur was er een boot die we moesten pakken in Santiago. Maar volgens de kaart was er helemaal geen rivier of meer in de buurt van dat stadje. Horen jullie ons al stuntelen: "Pero.. Señor.. Esta no agua bij Santiago!" Toch hebben we braaf geluisterd met in ons achterhoofd dat het ergste wat er kon gebeuren, is dat we er een dag door zouden verliezen. Komen we aan, in Santiago, is daar een enorm meer! We snapten er niks van. Zou de Lonely Planet ons dan in de steek laten?! Er was tenslotte geen water bij Santiago. Nu komt de clue. Het bolletje op de kaart dat bij Santiago stond, hoorde niet bij Santiago maar bij een hele andere stad. Plus, de volledige naam bleek Santiago Atitlan te zijn. Precies waar we heen wilden! Wat moeten die mensen wel niet gedacht hebben. Domme toeristen, no agua bij Santiago.

Na ons allerlaatste keer ooit in de chickenbus (wat ons betreft), kwamen we dus aan in het stadje vanwaar we een boot moesten pakken naar San Pedro. Het is echt geen straf om op een bootje te zitten als je je backpack als kussen kunt gebruiken en je overal om je heen prachtige vulkanen ziet. Echt heel erg mooi! We hebben San Pedro een beetje gebruikt om bij te komen. Onze dagbesteding bestond hier voornamelijk uit genieten van happy day (in plaats van happy hour), lekker eten, spelletjes spelen, een pubquiz ennnnn last but zeker not least slapen! De plaats waar we zaten gaf prachtig uitzicht op the indian's nose, een bergpartij die wat ons betreft meer op een slapend, oud opaatje zonder gebit leek, maar dat terzijde. We zijn ook een middag terug gegaan naar Santiago Atitlan waar Daantje haar vermoeden werd bevestigd, namelijk dat ze hier al een keer was geweest. Er zijn tientallen winkeltjes die onder andere heeele gave tassen verkopen waarvan we er uiteindelijk 20 hebben 'gepast' en 0 hebben gekocht. Teveel keuze!

Vanuit San Pedro werden we om de schappelijke tijd van 4 uur 's nachts door een busje opgepikt. Eerst vervloek je natuurlijk het feit dat je op die onmenselijke tijden moet opstaan. Maar anderzijds is het ook wel weer cool. Je stapt namelijk in een shuttle met allemaal even gare backpackers en je gaat op pad. Terwijl je van San Pedro weg rijdt, kom je hoger in de bergen terecht en krijg je een fenomenaal uitzicht over het meer Atitlan, terwijl je de lucht steeds lichter ziet worden en de vulkanen om het meer heen prachtige kleuren krijgen. We werden getrakteerd! Eén van de vulkanen besloot die ochtend om uit te barsten! Vanuit de auto zagen we de rookpluimen omhoog komen uit 1 van de vulkanen, zo gaaf. De uitzichten van rode lava zijn ons helaas bespaard gebleven, maar dan kunnen we dat gewoon nog op onze bucketlist houden. Je kunt tenslotte niet alles in 1 reis afstrepen.
In Antigua moesten we van shuttle wisselen. We kwamen terecht bij een hele gezellige groep mensen. Dit was werkelijk één van de gezelligste ritten ooit. 8 uur lang hebben we ons vermaakt met spelletjes als "what's your favourite ...", wat echt voor mega frustraties kan zorgen aangezien je altijd móét kiezen. Dus, om jullie ook even voor dezelfde dilemma's te stellen: wat is je favoriete kleur? Wat is je favoriete natuurverschijnsel? Wat is je favoriete film? Wat is je favoriete eten? Wat is je favoriete mannenuniform? Jaa mensen, heuse dilemma's. Daarnaast hebben we in de shuttle een soort 90s optreden gehouden voor de gefrustreerde buschauffeur (die het zelfs nodig vond om het kinderslot op de deur te doen, op het moment dat we even onze benen wilden strekken toen we bij een tankstation stonden). Onze zangkunsten werden niet echt gewaardeerd maar gelukkig ging de chauffeur er wel sneller van rijden. Ach, wij hadden de grootste lol met N'Sync, BSB, Spice Girls, Tina Turner, Meatloaf...
Eenmaal aangekomen in Semuc Champey zijn we naar ons hostel gebracht. We kwamen met een Duits stelletje op de kamer terecht. Ook leerden we in het hostel 3 jongens kennen: Jay, James en John (oftewel, de 3 J's). Wij gingen die avond heel suf vroeg naar bed (niet heel gek, aangezien we om 4 uur op waren en zo'n 12 uur in de bus hadden gezeten) maar de volgende dag gingen we met zijn 7en op pad! Een flinke ochtendwandeling bergopwaarts bracht ons naar een prachtig uitzichtpunt. Vanaf hier konden we het heldere, kristalblauwe water super mooi zien. Het waren een soort natuurlijke zwembadden in terrasvorm, waar we later met heeeel erg veel plezier in sprongen aangezien we hartstikke bezweet waren. Ja, we hebben wel iets aan conditie ingeleverd, maar daar gaan we in Nederland wel weer aan werken. Nu zijn we te druk.
In het eerste zwembad werden we verwend door van die visjes die aan je huid knagen. In Azië moet je hier geld voor betalen, in Centraal Amerika krijg je het gratis en voor niks. Met een bommetje kwamen we in het tweede zwembad terecht waar we lekker hebben liggen zonnen (op de rotsen waar dan een klein laagje water op staat), kei comfortabel (maar niet heus). Er was ook een kleine grot waar we onszelf met 5 man in hebben gepropt voor een lachwekkende fotoshoot en een 'glijbaan' waar we vanaf zijn gegleden met gevaar voor eigen leven. Oké, dat laatste is een beetje overdreven maar je moet je een tamelijk gladde rots voorstellen, met een bult op het uiteinde waarbij je je bips best kan bezeren. Maar we zijn dus nog steeds alive and kicking, no worries!
Met de hele groep zijn we diezelfde middag gaan tuben. Voor Q20 per persoon (ongeveer €2) konden we zo'n grote opblaasband huren waar je vervolgens maximaal chillend in kunt liggen terwijl je door de stroom van de rivier wordt meegenomen. Dit was écht 1 van de briljantste middagen tot nu toe. Buikpijn van het lachen, echt waar. Er zijn allemaal kinderen die met je mee tuben en je ondertussen biertjes verkopen dus het zal enigszins meegespeeld hebben dat we ongeveer 2 liter bier per persoon op hadden. Maar gevolg was wel dat Daantje, die haar lege bierblikje met rivierwater had gevuld, 10 minuten later dacht dat daar nog bier in zat. Onaangename verrassing toen ze dat slootwater in haar mond kreeg. Onze buikspieren zijn toen wel getraind want we kwamen echt niet meer bij. Wat opvallend was, is dat Marleentje het meerdere malen gepresteerd heeft om uit de tube te vallen en waar het haar niet lukte om zichzelf in evenwicht en in de tube te houden, lukte het haar verrassend goed om tijdens de ontmoetingen met het water wel haar biertjes te redden! First things first, zullen we maar zeggen. Als we het parcours hadden afgelegd, moesten we uit het water klimmen om terug naar het startpunt te lopen dus in totaal zijn we 3x het parcours afgegaan. Het is moeilijk om sommige dingen goed over te brengen via een weblog en al helemaal als je er niet bij bent geweest.. Maar andere hilarische momenten waren bijvoorbeeld toen we probeerden om met zijn 7en een lange slinger te maken waardoor voeten in oksels (en andere plekken) werden gestoken... Of dat we naar de kant probeerden te komen maar dat de Guatemalteekse jongetjes van 10 jaar ons moesten redden aangezien we de finish voorbij gingen... Of dat bij de tweede keer finishen, Marleen de belangrijke taak kreeg om beide biertjes boven water te houden, terwijl Danique ervoor zorgde dat we beide naar de kant kwamen en ondertussen naar dat Duitse meisje "SAVE YOURSELF" riep terwijl dat meisje steeds verder weg dreef.. Of dat we tijd gingen rekken door met zijn alle onszelf aan lianen langs de waterkant vast te houden, met als gevolg dat we verstrengeld raakten in de bushbush en dat de lianen afbraken door al onze strubbelingen... Of dat je geconfronteerd wordt met het feit dat 2 liter bier ook mas o menos zorgt voor 2 liter vocht in je blaas (en dan wat?)... Al met al, een middag om nooit meer te vergeten. Alhoewel sommige stukjes stiekem al een beetje wazig zijn..

Back to business. Het is in Guatemala heel erg gaaf om de cultuur hier te zien: alle vrouwen kleden zich volgens de specifieke klederdracht. Ook veel kindjes worden zo aangekleed (zoooo snoezig). Ondertussen zitten mannen met jeans, shirt en cowboyhoed een ijsje te eten in het park. Maar je ziet de mensen ook erg hard werken: ze versjouwen dingen, bijvoorbeeld een stapel houtblokken, door deze te bundelen en met een soort hoofdband op hun rug te vervoeren. Hierdoor hangt eigenlijk het volledige gewicht aan het hoofd van de mensen. Soms is het echt verbazingwekkend, hoor! De kennis is er wereldwijd gewoon, om dingen te vergemakkelijken enzovoort. Waarom wordt deze kennis dan niet toegepast in deze landen?! Waarschijnlijk iets dat wij, als echte westerlingen, nooit zullen begrijpen.

Marleentje heeft trouwens iets bereikt: door bij elke puppy of ander schattig beest "ahhhhh kijk dan!" te roepen, heeft Daantje laatst ook een keer (geheel tegen haar principes in maar totaal uit zichzelf) gewezen naar een hond die ze schattig vond. Oh en daarop inhakend: Daantje heeft ook al een paar keer gevraagd of Marleen een vlecht bij haar wilde maken. Lifechanging experiences aqui!

Over Antigua vertellen we in het volgende verhaaltje want anders krijgen jullie nu veel te veel (onzinnige) informatie. Retour naar El Salvador!