Drake Bay & Manuel Antonio

Verhaaltje cinco

Die wekker om 4 uur was echt veel te vroeg! Met pijn en moeite zijn we opgestaan, hebben we de laatste spulletjes in de backpack gestopt en zijn we gegaan. Allereerst moesten we ons met de taxi naar het busstation laten brengen. In de taxi rook het naar wiet en de chauffeur vond rode lichten schijnbaar geen reden om te stoppen. Maar het was gelukkig niet druk op de weg (niet dat we anders hadden verwacht om 4.30 uur 's morgens) en dus waren we keurig op tijd bij de bus. Een veel te chagrijnige buschauffeur (waarschijnlijk vond hij het tijdstip ook onmenselijk) heeft ons in 6 uur naar Palmar Norte gebracht, vanwaar we weer met een taxi naar Sierpe moesten gaan om vervolgens een uur op de boot te zitten naar Drake Bay. De boottocht was heerlijk! MP3 speler aan en genieten van de kriebels in je buik als je over de super hoge golven glijdt. In Drake Bay werden we opgewacht door een hele lieve mevrouw die ons mee nam naar haar huisje waar een bedje voor ons klaar stond. Eigenlijk was de kamer $20 per persoon per nacht, maar dat vonden we te duur. We wilden maximaal $10 per persoon per nacht uitgeven. We dachten dat die lieve mevrouw ons in het Spaans probeerde duidelijk te maken dat ze dan wel een andere slaapplek voor ons wist, maar het bleek dat ze bedoelde dat we voor die prijs ook mochten blijven! Lang leve Google translate.

Drake Bay is een klein dorpje aan de de grote oceaan. Er zijn een aantal leuke restaurantjes aan het water, op het strand varen de bootjes continu af en aan en er hangt een super fijne, relaxte sfeer. Terwijl wij aan ons Costa Ricaanse maaltje zitten (rijst met veggies, lekker!) komt er uit het niets een paard langslopen op het strand. Ondertussen genieten we van de mooie kleuren van de lucht tijdens de zonsondergang en proosten we met een ijskoud biertje. Ja, het gaat redelijk oké hier.

De dag erna gaan we naar Corcovado NP. Volgens National Geographic "the most biologically intense place on earth", aldus de Lonely Planet. We moeten eerst een uur met de boot naar Sirena, vanwaar de wandeling start. Samen met een meer dan gepassioneerde gids lopen we in totaal 5 uur door de bossen opzoek naar wildlife. We zien allerlei dieren zoals toekans, papegaaien, een specht, wasbeertjes, diverse apensoorten, een tapir en weer een luiaard! Halverwege eten we onze lunch op een boomstronk op het strand en babbelen we met onze mede toeristen. Het is super leuk maar toch zijn we héél erg blij als we weer op de boot terug naar Drake Bay kunnen stappen. Het is allemaal best vermoeiend, stiekem. Na een koude douche belanden we weer bij een strandtentje waar we gaan shithead'ten (of hoe je dat dan ook schrijft.. Papa's? Help?). Voor de onwetenden onder ons: dit is een kaartspel. We raken aan de praat met een Zwitserse jongen met wie we een uur later, super spontaan, op een boot stappen om de zonsondergang te kijken. De Costa Ricaan die met ons mee is, vertrouwt Marleen het roer toe! Jaaaa, hoe tof! Haar geluksmomentje van de dag.
Ondanks dat het geluk van Marleen zeker ook bepalend is voor Danique haar geluksmomentjes van de dag, kiest zij hier toch voor een ander moment. Zij vond het oprecht super leuk om Marleentje te zien stralen als kapitein van de boot, maar nog mooier was het moment dat we na een korte pauze op zee om naar de lucht en de zon te kijken, weer opnieuw de motor moesten starten om terug naar land te gaan. Je kent het wel: zo'n buitenboord motor waarbij je aan een koord moeten trekken om het ding aan de gang te krijgen. Poging 1 mislukte, waarbij madam dacht dat ze misschien beter haar been tegen de rand van de boot kon zetten om meer kracht te kunnen zetten. Dit werkte!!! En hoe!! Marleen trekt zo hard aan het touw dat ze finaal van de bank af dondert en opgevouwen tussen 2 bankjes op de grond ligt! Helaas was de camera net opgeborgen. Sorry, we snappen dat jullie hier net als Danique graag een filmpje van hadden gehad. Marleen wil trouwens graag haar vaarbewijs behalen maar het is duidelijk dat er nog wat moet gebeuren... Want zoals we allemaal weten hoort een kapitein in geval van nood als laatste zijn schip te verlaten, maar in dit geval vloog de kapitein er zelf als eerste bijna vanaf. Beetje jammer.

Wat trouwens heel erg leuk is.. Als we mensen vertellen dat wij elke dag een geluksmomentje benoemen, vinden ze dit zó leuk dat ze dat besluiten dat ook te gaan doen! We merken zelf ook vaak dat het geluk hem in de kleine dingen zit, zoals goede gesprekken of een prachtige sterrenhemel (maar soms ook wel in grote dingen zoals de 10 meter lange whaleshark).

Vanuit Drake Bay gaan we weer met de boot, bus en nog een bus naar Manuel Antonio. Dit is een heel erg leuk kustplaatsje met allemaal kraampjes, winkeltjes, restaurantjes en barretjes. Toevallig blijken Max en Myron hier dezelfde dag ook heen te gaan dus we spreken gezellig met z'n alle af! We hebben alleen Myron zijn gevoelens een beetje gekrenkt door hem in het vorige verhaaltje niet voldoende te introduceren. Dus bij deze: de 24 jarige Myron woont in Vlissingen en Myron, we hopen echt van harte dat het iets beter gaat met je darmfauna! Misschien maar beter dat je al snel naar huis gaat want dan hoef je niet meer elke dag rijst met bonen als ontbijt te eten...
Terug naar onze avonturen. Diezelfde avond liggen we na zonsondergang al snel met z'n viertjes in het zwembad, te kijken naar de sterrenhemel boven ons met (jawel) een biertje in onze hand, vuurvliegjes om ons heen en goede gesprekken.. 3x raden wat ons geluksmomentje was?!

De volgende ochtend zitten we om 7.30 uur met zijn 4e aan het ontbijt en krijgen we per persoon een pannenkoek, fruit (ananas, watermeloen, papaya en banaan), brood met scrumbled egg en rijst met bonen... Dus! Ze zeggen dat je nooit het ontbijt moet overslaan en dat het de beste maaltijd van de dag is, maar op deze manier twijfelen we daar toch aan. We vervolgen onze trip in het NP van Manuel Antonio waar we weer verschillende sletten zien. De uitleg hierbij: het woord sloth oftewel luiaard in het Nederlands is voor de gemiddelde Amerikaan al nauwelijks uit te spreken laat staan voor de Costa Ricaan. Wat je daardoor krijgt is dat sloth wordt uitgesproken als slut. Dus waar we de mammasita's niet konden vinden, stikte het in dit park van de rondhangende sluts. Sletten dus. Ook is er een waterval zonder water (het heeft al te lang niet geregend) en een prachtig strand. Waar Max en Marleen moeite doen om de perfecte Marleen-duikt-van-Max-zijn-schouders-af-video vast te leggen met de GoPro, weet Danique de best uitgevoerde sprong van de dag te missen doordat zij op dat moment het grappig vond om een selfie filmpje met Myron te maken. Ondanks vele duikpogingen daarna, is het niet meer zo goed gelukt.. Bedankt Danique! Als we uitgespeeld zijn, lopen we terug naar het hostel waar we heel heel heel héél erg graag willen douchen! Het was zelfs zo erg dat de volgende opmerking over tafel vloog: fuck worldpeace, ik wil nu een douche, dat is mijn allergrootste wens!

Helaas moesten we (gelukkig tijdelijk, gezien al onze plannen voor in Nederland) afscheid nemen van Max en Myron. De rest van de dag hebben we extreem chillend doorgebracht bij Café Milagro, op advies van Heintje. Stel je voor: een grote bank waarop zitten eigenlijk onmogelijk is omdat de bank te uitnodigend is om languit op te liggen, een ijskoffie en smoothie binnen handbereik, een muziekje op de achtergrond, leesboekje erbij... We besluiten al snel om nog een nachtje extra te blijven om nog zo'n dag te hebben! Letterlijk. Want de volgende dag zijn we terug gegaan naar Café Milagro om op diezelfde bank te belanden.

Nu zouden we biijjna vergeten om iets heel belangrijks te vertellen over chilldag numero uno. Want die avond hadden we een lekkere pizza gedeeld bij een Italiaan om daar vervolgens op een ligbedje aan het zwembad een filmpje te kijken. Toen zagen we tijdens de avondwandeling terug naar ons hostel ineens een slut hangen aan de elektriciteitskabels boven de weg! Dit was echt zoo bijzonder! Zoo dichtbij! Het leek in eerste instantie net een knuffel die over de kabels was heen gegooid maar na een kwartiertje smeken of het beestje asjeblieft zijn (of haar) kopje even naar ons toe wilde draaien, begon hij zowaar "te lopen". In de sluttenwereld is dat een soort apenkooien: al hangend aan armen en benen (poten dus) bewoog het beest zich langzaam voort via de kabels. Hij leek zelfs de weg te weten want toen het oversteken naar de volgende kabel niet lukte (wat hele schattige foto's heeft opgeleverd), bewoog hij naar de eerste t-splitsing om zodoende alsnog op plaats van bestemming aan te komen. Hij heeft uiteindelijk een heel parcours afgelegd van wel 20 meter om tenslotte in de boom waarin hij woont te verdwijnen.
Dit lijkt misschien niet zo bijzonder door alle sluts die we al gezien hebben. Maar het feit wil, dat de sluts in de nationale parken ( waar we overigens bakken met geld voor betalen elke keer ) alleen maar op 10 meter hoogte in de boom hangen te slapen en je ze eigenlijk alleen kan zien met een verrekijker of een camera met ultra zoomlens.
Het feit dat deze dus zo dichtbij en gratis was, was voor ons heel bijzonder.

Oke doei!