Utila & Lake de Yojoa

Verhaaltje diez

We zijn aangekomen in Utila! Na een veeeeel te lange reis: 3 uur bussen van Matagalpa naar Leon, 8 uur wachten in Leon, 15 uur bussen van Leon naar La Ceiba en toen nog een flink uur op de ferry. Jeetje! Wat waren wij blij toen we op de plaats van bestemming aankwamen. Vooraf hadden we gehoord dat de shuttle waarvoor we $80 per persoon hebben betaald, super chill was omdat hij noooooit vol zat en je dus zeeën van ruimte had om languit te liggen. Unlucky us: de bus zat prop- en propvol! Dus we hebben die 15 uur opgevouwen gelegen en geen oog dicht gedaan. Vrij uitgeput kwamen we dan ook aan in Utila, maar slapen kon nog niet. Sowieso omdat we nog geen slaapplek hadden maar ook omdat we onze Engelse vriendin Christianne weer even zouden zien. Dus nadat we snel een goede hostelkamer hadden gevonden, zijn we haar gaan opzoeken. Ze kon ons mooi inlichten over Utila en de beste duikschool van het eiland: the bay of islands, college of diving. Marleen heeft zich direct ingeschreven om een poging te doen haar PADI Open Water te halen. Aangezien de duikcursus de volgende ochtend vroeg zou beginnen en we na 40 uur wakker te zijn geweest ook redelijk de pijp leeg hadden, gingen we na ons etentje met Christianne gelijk naar bed toe.

De duikcursus was echt super leuk. Met een groepje van totaal 6 personen werd Marleen in een klaslokaal gezet om naar een 3 uur durende video te kijken. Daarna kwam de duikinstructrice samen met haar 3 assistenten het lokaal in om alle theorie nogmaals door te nemen. De sfeer in het klaslokaal was goed! Nadat wel 100x de belangrijkste regel van het duiken werd verteld (never EVER hold your breath), mocht Marleen eindelijk in het zwembad gaan oefenen. Tijdens de briefing werden allemaal instructies voor vaardigheden gegeven, die vervolgens onder water geoefend moesten worden. Masker halfvol met water en onder water legen.. Masker helemaal vol en weer legen.. Masker helemaal af, onder water opnieuw opzetten en weer legen! Maar ook gebarentaal werd geleerd zodat je onder water kunt communiceren. De "okay" en "out of air" kennen jullie waarschijnlijk allemaal.. Maar zo kun je ook laten weten als je een schildpad, dolfijn of slippery dick ziet! Die laatste is een echt bestaande vis. Google maar. Voor de gebaren die erbij horen, moeten jullie Marleen maar een keer persoonlijk benaderen.
De tweede ochtend bestond wederom uit een deel theorie. Je moet bijvoorbeeld ook berekeningen leren maken: als je twee duiken op een dag hebt waarvan de eerste duik tot 18 meter diepte is en 40 minuten zal duren en de tweede duik van 45 minuten tot 16 meter diepte is, hoe lang moet je dan tussen de twee duiken door op de boot wachten?! Juistem. Ironische hiervan is dat je ook geleerd krijgt dat élke duiker verplicht is om een duikershorloge te dragen en dat je altijd de instructies van de computer moet volgen (mits je die goed hebt ingesteld natuurlijk). Dus waarom berekeningen maken als je verplicht bent een computer te hebben en de instructies hiervan op te volgen? Dat mag Joost weten. Jooooost!
Anyhow! Diezelfde middag moesten we een zwemtest doen wat een beetje onder het mom van "mosterd na de maaltijd" valt aangezien we de dag ervoor al in het zwembad hadden gelegen. Maar we hebben allemaal keurig laten zien dat we 200 meter kunnen zwemmen en 10 minuten kunnen watertrappelen (in water dat zo zout is dat je vanzelf al blijft drijven). Daarna was het tijd om met de hele uitrusting van de pier af te stappen en op zo'n 5 meter diepte nogmaals allemaal vaardigheden te oefenen. Wat te doen als je je regulator (ademdingetje) mist, je bijna geen lucht meer hebt of je met je buddy zijn of haar regulator door moet? Dit zijn slechts enkele voorbeelden van vaardigheden die je in de praktijk moet beheersen om je PADI te kunnen halen.
Maar naast dat praktijkgedeelte zit er ook daadwerkelijk een theoretische toets aan gekoppeld! Ja, je krijgt je PADI niet bij een pakje boter in de supermercado. Kei hard studeren moet je. Dus de derde ochtend zat Marleentje diehard een toets te maken en het resultaat mocht er wezen! 60 vragen en maar 1 foutje, hopsakee! Diezelfde middag gingen we weer het water op om 2x tot 12 meter diepte te gaan en de vierde ochtend zijn we tenslotte 2x tot 18 meter diepte gegaan. Onder water zie je echt prachtige, kleurrijke vissen en ook hebben we met meerdere roggen kunnen zwemmen! Vooral de spotted eagle ray is heel gaaf. Iedere duiker krijgt een logboek waarin de duiken worden bijgehouden en hierin kun je ook vermelden welke beestjes je hebt gezien, super leuk! Helemaal gelukkig kwam Marleen terug in het hostel om Daantje te vertellen dat het was gelukt: in 3.5 dag de PADI gehaald! Daantje had er geen seconde aan getwijfeld dat dit niet zou lukken en daarom de hele kamer versierd met ballonnen, te lief! Dit moest gevierd worden, hi-ha-ho! Blijkt het ook nog een keer Thursday ladiesnight te zijn. Thirsty Thursday! Van 22.00 - 1.00 uur gratis wodka, rum en gin voor de vrouwkes. Heel vervelend allemaal want het gevolg is dat Marleen opgescheept zat met een té lelijke henna tatoeage. Briljant!

Terwijl Marleentje 5 dagen zoet is geweest met duiken, leren, slagen en nog meer duiken heeft Danique zichzelf op andere manieren moeten vermaken aangezien zij nog steeds met haar voetje in, zoals ze het zelf noemt haar "nieuwe accessoire", zit. Lange, eenzame dagen die voornamelijk bestonden uit een beetje rondlopen in het stadje, beetje kletsen met andere mensen, terrasjes pakken, boekjes lezen, filmpjes kijken, de was doen, heeel veel smoothies drinken en hoopvol wachten totdat Marleentje aan het eind van de dag weer terug kwam met spannende duikverhalen. Nee hoor, zo klinkt het een beetje treurig maar Danique haar week is simpelweg iets minder bevlogen geweest dan die van Marleen. Maar zeker geen regrets: heerlijk uitslapen, super trots zijn op mijn bestie (Marleen dus) en leuke plannen maken voor de komende tijd.. Niks mis mee! Maar wel heel erg veel zin in een nieuw plekje dus hophop, op maar het vaste land van Honduras.

De volgende bestemming was Lago de Yojoa. Sowieso hebben we iets opgestoken die reisdag: als een Honduraan zegt dat een busrit een bepaalde tijd duurt, je die bepaalde tijd gewoon moet vermenigvuldigen. Als je je instelt op een rit van 3 uur, is het geen uitzondering als het in totaal 6 uur duurt. Maar goed, jullie horen ons niet klagen! We voelen ons nog steeds gezegend dat we dit mogen meemaken. Komt onze manier van coping toch ook gelijk van pas: accepteren en loslaten. Wat wel super goed gaat, zijn de overstappen. Op een station word je door minimaal 5 personen benaderd die allemaal vragen waar je heen gaat. Dan probeer je dus te zeggen dat je naar Lago de Yojoa wilt maar dat uitspreken is zo eenvoudig nog niet. Op ons beste Spaans proberen we "lago de jogoa" maar als de locals het uitspreken klinkt het toch net iets anders. Desalniettemin lukte het zonder al te veel problemen om in de goede bus terecht te komen, die ons ergens in the middle of nowhere eruit gooide maar binnen no-time stond daar weer een volgende bus die ons naar het dorpje kon brengen. Nadat we flink zijn afgezet door een taxi (we hebben 40L betaald terwijl het achteraf 16L bleek te zijn), kwamen we in de zeikende regen aan bij de beroemde D&D brewery. Dit hostel is volgens de Lonely Planet de beste plek in heel Honduras om te slapen. Moeten we geprobeerd hebben! We kregen een fijne, ruime kamer met 2 tweepersoonsbedden en een ensuite badkamer voor maar $15 totaal, niet slecht! Verder was er een groot zwembad en een leuke gemeenschappelijke tuin waar 's avonds een kampvuur werd gestookt. Het eerste wat we gedaan hebben is een warme douche genomen en toen was het tijd om een lange broek en trui aan te trekken. Nooit gedacht dat we dit zouden zeggen maar hóe fijn is dat: na weken weer een keer een lange broek en trui aan. Sneakers in plaats van slippers. Om vervolgens een enorm lekkere, verse en vooral hete groentesoep te eten. Feels like home! Het heeft de hele avond geregend en dan praten we niet over een beetje motregen maar eerder over gieten. Dus voor Daantje en Marleentje dé uitgesproken gelegenheid om de avond te vullen met spelletjes en een super grappige aflevering van proefkonijnen.
Gelukkig was het weer de volgende dag volledig opgeknapt. We hadden een Italiaan Claudio leren kennen die met ons mee is gegaan naar het meer. Hier hebben we een bootje gehuurd voor nog geen €2 waarop we de hele dag mochten varen. Gelukkig was het niet maar voor een uurtje, want we hadden nogal wat opstartproblemen. Het wilde niet echt lukken om tegen de stroom in naar het meer te peddelen. Gevolg was dat we al zigzaggend over het riviertje gingen. Voor de Honduranen langs de kant de uitgesproken gelegenheid om ons uit te lachen. Dachten wij er even goed vanaf te komen met een man aan boord, maar helaas. Toen we eindelijk het gevoel te pakken hadden, konden we van de werkelijk waar práchtige uitzichten genieten (Lago de Yojoa is echt het mooiste meer dat we tot nu toe hebben gezien) en probeerde Danique als tourguide ons iets bij te brengen over de nationale vogels. Wat echt te grappig is, is dat Danique haar rol als tourguide zo serieus nam, dat Claudio alle onzin over "speciale vogelsoorten waarvan er nog slechts 200-300 in Amerika zijn" zelfs geloofde. Briljant!
Na dit avontuur zijn we even in het hostel gaan bijkomen van al die fysieke inspanningen. In de middag zijn we met Claudio naar een park geweest met koffie plantages waar we lekker hebben rondgewandeld totdat we lek werden gestoken door de muggen. Eenmaal terug in het hostel zagen we daar ineens Ryan! Een Amerikaan uit Californië die we eerder in Matagalpa (Nicaragua) hadden leren kennen. Met z'n 4en hebben we (speciaal)biertjes gedronken, want dat hoort er natuurlijk bij als je bij een brouwerij overnacht waarna we bij een local restaurantje uiteten zijn geweest. Daarbij moet je je voorstellen dat wij de enige gringo's en gringa's zijn (of eigenlijk überhaupt de enigen) en dat we echt een enorm bord aan eten kregen voor een paar euro. Gelukkig spraken de mannen iets meer Spaans dan wij wat wel makkelijk was bij het bestellen, aangezien de helft van wat er op de kaart stond, niet beschikbaar was. Toen we de volgende ochtend aan het ontbijt zaten, hebben we een hele mooie nationale vogel gezien. Daantje was er heilig van overtuigd dat dat de befaamde quetzal was maar na enige research heeft Marleen haar ervan kunnen overtuigen dat dit toch echt de blue crowned motmot was. Danique haar droom in duigen! Zo ongeveer dan. Jammer maar helaas, geen quetzal. Misschien leuk voor jullie: Google eens beide vogels en je zult nóg meer verbaasd staan van het feit dat Claudio de rol van Daan serieus nam. Maar wel hebben we dankzij hem een super toffe bijnaam erbij, want bij het afscheid zei hij: "hope to see you again, Zig and Zag!"

Honduras is tot nu toe echt prachtig. Super groen, bergachtig en met heel veel vriendelijke mensen. Vooraf werden we gewaarschuwd voor geweld tussen de verschillende gangs maar tot op heden hebben we daar echt niks van gemerkt (*afkloppen*). Het heeft even geduurd maar we hebben inmiddels ook de smaak te pakken als het gaat om eten en drinken kopen in de bus. Bij tolpoorten en busstops staan standaard mensen op straat met water, fruit en koekjes. Op het moment dat Marleen verdrietig is omdat we geen water meer hebben en nog minimaal een uur (dus twee uur) in de bus moeten zitten, is Danique daar als reddende engel die gewoon kei hard "AGUA" uit het raam schreeuwt en zo 2 zakjes water weet te bemachtigen.
Danique wil dit graag even toelichten want ik snap dat t nu net klinkt alsof ik als n viswijf uit de bus loop te schreeuwen. Wat misschien wel zo was..maar niet zonder reden. Het is namelijk zo dat Marleentje Marleentje niet meer is wanneer ze dorst of honger heeft. Een beetje zoals in de Snickers reclame, dus voor mijn eigen bestwil en die van de overige buspassagiers heb ik inderdaad vrij overtuigend duidelijk gemaakt dat we agua nodig hadden..en snel!

Nou, dat was hem weer. Denken we.
Laterrrsssss! Groetjes van Zig en Zag.