Gracias, Copan Ruines & El Tunco

Oké, we hebben aangetoond dat we in het Spaans tot 10 kunnen tellen. Maar inmiddels hebben we regelmatig te maken gehad met een ander taaltechnisch, veelvoorkomend probleem. Namelijk de Caribbean. Of Caribbean. Waar moet je in vredesnaam de klemtoom leggen? Engelsen zeggen CaribBEan, zoals je voor de geweldige film (just mentioning, Danique) van Pirates of the Caribbean zegt. Amerikanen zeggen juist CaRIbbean. Maar dan zijn er nog 2 lettergrepen over waarop je de klemtoom natuurlijk ook kunt leggen, om het nog leuker te maken.

Goed, genoeg gezwetst. Onze volgende bestemming in Honduras was Gracias. Toch gek, dat je als inwoner van Gracias de hele tijd "bedankt" moet zeggen als je je woonplaats moet noemen. Zou voor ons betekenen dat we de hele tijd Nijmegen moeten zeggen als je iemand wil bedanken. Anyhow. Het leek erop alsof we de enige blanken waren in het hele dorpje. Geen andere backpacker te bekennen. Niemand die Engels sprak. Maar dat houdt ons natuurlijk niet tegen! Met handen, voeten en onze beperkte Spaanse woordenschat weten we een fijn hostel te vinden. We hebben trouwens een aantal keer met andere reizigers het gesprek gehad met als onderwerp "welke 3 talen zou je vloeiend willen beheersen als je mocht kiezen?" Er was ooit iemand zo slim om 'gebarentaal' te antwoorden maar ook dit blijkt internationaal te verschillen! Wij zouden kiezen voor Nederlands, Engels en Spaans. Way to go dus.
Waar waren we gebleven? Ohja, bedankt. We hebben lekker door het dorpje gelopen, langs de kerkjes en gekleurde huisjes. Maar na een middag wandelen had je het stadje wel al 3x gezien. Genoeg redenen voor Danique om Marleen mee naar de dokter te sleuren. Want er zat al inmiddels 8 dagen 'water in Marleens oor'. Dat dacht ze tenminste, maar na 8 dagen van onophoudelijk geschud met haar hoofd, uitspuiten van het oor (met een spuit die we met naald en al gewoon tussen de groentes en het fruit in de supermarkt hebben gevonden), als een plank op bed vallen met d'r hoofd op het kussen en hinkelen op 1 been met schuin hoofd... Bleek het toch niet zomaar een druppeltje water te zijn. Trommelvlies geperforeerd. Antibiotica ertegenaan, geen alcohol meer (trommels, trommels!!) en niet meer kopje onder (en nog eens trommels!!). Genoeg redenen om onszelf te verwennen bij de hot springs hier in de buurt. Volgens de Lonely Planet een enorm toeristische attractie die altijd drukbezocht is. Maar hee, wij zijn ook toeristen! De enigen wel te verstaan, want er was verder helemaal niemand te bekennen. De baden zagen er enorm koud uit, dus voorzichtig staken we een teen in het water... Maar de hot springs waren zoals beloofd hot! Lekker warm water waar we de hele middag hebben liggen badderen, zonder kopje onder te gaan.

Na Gracias zijn we doorgetrokken naar onze laatste bestemming in Honduras, namelijk Copan Ruines. Daantje was hier al een keer eerder geweest maar voor Marleen was alles nieuw. Nouja, niet helemaal nieuw. Want bij Copan Ruines heb je dus allemaal Maya ruïnes en zoals jullie allemaal weten zijn ruïnes niet nieuw! Als je daar aankomt zitten er allereerst allemaal hele mooie papegaaien. Super kleurrijk. Dan loop je door en kom je bij de ruïnes die echt prachtig zijn. Bizar om erover na te denken dat hier ooit de Maya stammen hebben geleefd. Na een paar uurtjes rondgelopen te hebben, was het tijd om weer terug te gaan naar ons hostel in de hoop dat we konden douchen. En we hadden geluk! We konden douchen! Dat is hier namelijk helemaal geen garantie. Marleen had de dag ervoor al op de harde manier moeten leren dat de watertoevoer elk moment kan stoppen (lees: als je net je haren hebt ingesopt met shampoo).

Met een shuttlebusje zijn we diezelfde dag nog, via Guatemala, naar El Salvador gereden. We zijn blij dat we het overleefd hebben, aangezien Danique de chauffeur soms moest stompen met als opmerking: "señor, no dormir!". Maar in tegenstelling tot andere keren, duurde deze rit korter dan verwacht! We kwamen eind van de middag aan in El Tunco, een kustplaatsje aan de Pacific. Nadat we bij zo'n 7 hostels hadden gekeken, besloten we bij de eerste een kamer te huren. Zo gaat dat dus 9 van de 10 keer. Maar als rasechte optimisten, zien we het gewoon als een half uur sporten! Lopen in de pokkehitte met zo'n 20 kilo op je rug. In El Tunco is niet zoveel te doen als je niet kunt surfen. Natuurlijk kun je een ochtend gaan surfen of als je wilt een week les nemen (wat eigenlijk een must is als je een keer fatsoenlijk op een board wil staan). Maar de tijd vliegt zo gigantisch voorbij, dat we de surflessen maar aan onze neus voorbij laten gaan. Dus hebben we onze tijd hier nuttig verspild in het zwembad!

El Salvador is tot nu toe echt prachtig. We weten dat er horrorverhalen de ronde gaan in Nederland maar serieus: hier is daar niks van te merken. Het land is heel erg groen, heuvelachtig en er zijn super veel mooie vulkanen. Daarnaast heb je natuurlijk de kustlijn aan de grote oceaan die prachtig is en perfecte golven heeft voor surfers. Je kijkt hier, net zoals in elk niet-westers land, je ogen uit. Dan zie je een vrachtwagen met losse boomstammen rijden, waar bovenop weer 2 mensen liggen te slapen. Of de slagbomen die handmatig opgetild moeten worden. Je verbaast je dat er niet dagelijks iemand geëlektrocuteerd wordt aangezien de elektriciteitskabels hier als een hoop spaghetti aan houten palen hangen (en er planten op groeien). Je hebt 'keukentjes' langs de straat waar dan het een en ander onbemand staat te pruttelen, naast alle vuilniszakken. De amoxicilline wordt aan je aangeboden door straatverkopers op elke busstop. Mensen wassen hun lichamen en kleren in niet al te fris ogende riviertjes. Afval verzamelen en scheiden voor recycling doen ze hier niet aan, sterker nog: kinderen krijgen geleerd dat je alles uit het raam moet gooien en de straat oogt daardoor op sommige plekken als een vuilnisbelt. Obers die in restaurantjes werken en, terwijl jij net je rijst zit op te smikkelen, even naast je komen zitten omdat ze zo moe zijn van het werken en zin hebben in een gesprekje. In een volle bus krijg je gewoon een kind op schoot gezet waar je vervolgens uren mee opgescheept zit (gelukkig kreeg Daan in dit geval een heel mooi, klein ventje dat zich na 5 minuten zo vertrouwd voelde in Daan d'r armen, dat hij in slaap viel). Wat we maar duidelijk willen maken..: het is hier echt fantastisch!

Toedels!