Montezuma & Monteverde

Verhaaltje seis

Inmiddels hebben we een ritme! In ons dagelijks leven in Nederland is dat normaal gesproken onmogelijk door de onregelmatige diensten. Hier is onze biologische klok inmiddels ingesteld en opstaan gebeurt dan ook standaard rond 6 uur en om 22.30 uur is het vaak alweer nodig om te gaan slapen. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk!

We moesten Manuel Antonio namelijk ook belachelijk vroeg verlaten om een klein beetje fatsoenlijk te kunnen reizen. Dus om 6.30 uur zaten we alweer in de bus richting Quepos waar we moesten overstappen op een bus naar Jaco vanwaar maar eenmaal per dag een boot gaat richting Montezuma. Om 11 uur in de ochtend om precies te zijn. Voor Costa Ricanen is het dan ook heel logisch dat je al om 10 uur aanwezig moet zijn, i-de-aal want dat past dus enorm goed bij ons ritme. Maar we hebben onze wachttijden tijdens het overstappen leuk benut. Zo kwamen we bij een bakkertje terecht waar we (voor het eerst!) een plak cake wilde eten. Toen we aan de jongen achter de kassa vroegen wat de smaken waren, was zijn antwoord "I have no idea, let's try it". Dus werd er een plak cake door de helft gesneden waarvan de ene helft in zijn eigen mond verdween en de andere helft voor ons was. Bananencake! Lekker, maar doe toch maar een brownie. Een kleine, die we willen delen, por favor. Op het moment dat we moeten afrekenen wordt het bedrag van 8700 colones genoemd, geven we 10000 colones en krijgen we 6000 colones terug. Ook was het geen kleine brownie maar een grote. Zouden we te maken hebben gehad met een flirtende bakkersjongen?! Toen we verbaasd, lachend omkeken lachte hij wel heel lief terug.

Goed. Toen we eindelijk op de boot konden maar Montezuma hebben we echt een heel mooi natuurverschijnsel gezien! Namelijk een regenboog helemaal rond om de zon heen. Er zijn foto's van gemaakt maar voor ons allemaal is het makkelijker als jullie gewoon even Googlen op "sun surrounded by rainbow". Heel gaaf! Ook zwommen er weer dolfijnen om ons heen en hebben we een schildpad zien dobberen op zee. Met een vogel op zijn schild die snel opvloog toen de schildpad weer kopje onder ging.
Ons plan was eigenlijk om naar Mal Pais te gaan, maar eenmaal aangekomen in Montezuma besloten we al snel dat we daar gingen blijven en de volgende dag wel een quad zouden huren om naar Mal Pais te gaan. Zo gezegd, zo gedaan! Hoe leuk is dat! Money can't buy happiness, but it can buy you a jetski and have you ever seen anybody unhappy on a jetski?! Misschien kennen jullie dat zinnetje wel. Nou, dat geldt ook voor een quad. Heuvel op, heuvel af... Onder voel je dan die enorm machtige motor van de 4WD en dat is gewoon écht heel erg tof! Enige kleinigheidje was het moment waarop we de motor niet meer gestart kregen om 12 uur 's middags (super fijn, het heetste moment van de dag) terwijl we zelf ook geen water meer hadden en de bewoonde wereld redelijk ver weg was. Gelukkig stonden we in de schaduw en kwam er na 15 minuten een meneer langs die geen woord Engels sprak maar ons wel weer op gang kon helpen. Jeeeeuuj is wel een internationaal begrepen uitroep (net zoals iieeewh... Danique..) dus die meneer heeft vast wel begrepen dat hij de held van onze dag was! Daarna zijn we naar een waterval gecrosst waar we eindelijk onze lichamen in zoet water konden onderdompelen om de 3 cm dikke laag stof eraf te wassen. Voordeel van die stoflaag was dat Danique ook even wist hoe het voelt om bruin te zijn.

We hebben trouwens een deal gemaakt. Als we allebei overtuigd zijn van ons gelijk (wat vrij regelmatig voorkomt en gelukkig voor Marleen is Danique echt totaal niet koppig aangelegd) wedden we om een armbandje. Die kun je hier tenslotte op elke straathoek kopen. Tot nu toe heeft Marleen al één armbandje gewonnen omdat Danique de weg dacht te weten tijdens het touren op de quad. Niet dus! Dit kan ervoor gaan zorgen dat Danique arm en Marleen met armbandjes terug komt. Alhoewel Danique er nog steeds niet helemaal overtuigd van is dat Marleen gelijk had, maar dit is wederom het teken van koppigheid: Daan is er namelijk van overtuigd dat er meerdere wegen terug waren, terwijl er toch echt maar 1 weg liep, zonder afslagen en we zijn ook langs verschillende herkenningspunten gekomen.. Maar goed, om de vrede te bewaren... Die er overigens nog steeds helemaal is! Dit soort dingen zorgen alleen maar voor grappige situaties. Dus mochten collega's hebben ingezet op ruzie binnen de eerste maand... Helaas!

De volgende dag hebben we er bijna 10 uur over gedaan om in Monteverde aan te komen. Een plaatsje in de bergen van Costa Rica wat je gelijk merkt aan het temperatuurverschil. Begin van de busrit was er namelijk geen ontkomen aan een zweetreet maar eenmaal in de bergen was het toch echt tijd voor een warme douche (voor het eerst deze reis, een warme douche!), lange broek en vest. We besloten al snel dat de dag erna een extreme rustdag zou worden. Dus: 22 uur gingen we naar bed, om 6 uur wekte onze biologische klok ons voor ontbijt en om 6.30 uur lagen we weer in bed met een slaappil in de mik. Toen we om 12 uur wakker werden hadden we eindelijk het gevoel uitgerust te zijn! We zijn in het bergdorpje gaan rondwandelen, hebben lekker een salade gegeten tijdens de lunch en daarna hebben we een documentaire gekeken. Nachtvlinder van de NCRV. Was enorm sfeer bevorderend want het gevolg was dat Marleen het écht niet meer droog kon houden. Danique had de documentaire al een paar keer gezien maar moest desondanks ook wel een paar keer slikken. Gelukkig stonden de servetjes op het tafeltje maar de ober die een paar keer kwam langslopen vond het toch wel vreemd om 2 meiden zo te zien. Ach, maakt hij ook een keer iets anders mee!

Dan nu. Ons eerste enorme adrenaline kick avontuur! Wij hebben de langste zipline van heel centraal Amerika overleefd! In het adventure park van Monteverde is een parcour uitgezet van in totaal 14 banen, waaronder de supermanride en de tarzanswing. Nadat je eerst een paar korte test baantjes doet gaat het echte werk beginnen. De eerste paar banen zijn cool! Je hangt gewoon in een zittende positie te bungelen boven de afgrond. Niks aan, super simpel. Je sjeest een beetje tussen de boomtoppen door alsof je het elke dag doet en denkt echt een prachtig uitzicht te hebben. Totdat ze ineens de supermanride erin gooien. Terug kun je op dat moment niet meer. Dus je moet. Waar je net lekker zittend tussen de boomtoppen hing, hang je nu face forward op je buik 200 meter boven de boomtoppen. Je gaat met een mega snelheid van de ene kant van de jungle naar de andere kant, een afstand van bijna 2 km. Daar hang je dan op je buik met een mega gaaf uitzicht onder en voor je. Echt kicken. Amper bijgekomen daarvan komen ze met de volgende twist: de tarzanswing. Oké. Je staat op 40 meter hoogte in de jungle met voor je een hele lange loopbrug. Halverwege de loopbrug, waar je normaal gesproken de andere helft zou verwachten, stopt die ineens. Inderdaad, daar is niks meer. Behalve dan 2 mannetjes en een heel lang touw. Het enige wat je dan nog hoeft te doen is een stapje vooruit zetten! 40 meter naar beneden springen met een touw om je middel. Gewoon even de afgrond in. Een vrije val met daarna een mega swing en als je daar bent vrije val je nog en keer naar beneden, net zolang totdat je stil hangt. Schijteng! Maar super kicken!

Wat hier trouwens wel leuk is, is om menukaarten goed te bekijken. Dan wordt er op aanhangborden gepromoot dat er Engels gesproken wordt, maar vervolgens zie je op de menukaart dat je er smothies en sandwishes met chesse kunt krijgen. Engels schrijven zal er dan wel niet in zitten, maar het is wel schattig dat ze het proberen!

Onze laatste bestemming voor Costa Rica zit er dan toch echt op nu. Ook dit land was heel erg goed voor ons! We hebben hele mooie dingen gezien en gedaan, fijne mensen ontmoet.. Maar het is tijd om naar Nicaragua te gaan! De laatste nacht in Costa Rica werd geteisterd door dromen over berovingen en hitchhiken. Blijkt dat laatste ook nog een soort van waarheid te worden! We werden namelijk door de bus vanuit Monteverde echt in the middle of nowhere gedumpt en na een klein uurtje zou de Nicabus langskomen waarvoor we tickets hadden gekocht. Crost die Nicabus toch met een rotvaart voorbij! Dag bus! Dus we hebben een briefje geschreven met "NICA" en deze op onze backpack geplakt, backpack vervolgens aan de weg gezet en toen begon het wachten...