Granada & Little Corn Island

Verhaaltje ocho

Waar waren we gebleven? Ohja, Granada it is. De weg hierheen was er één die we heel erg graag op video vast hadden willen leggen, maar dat wisten we vooraf natuurlijk niet en het is dan ook niet gefilmd. We wilden namelijk met de chickenbus (de goedkope, lokale bus van Nicaragua) vanaf het stadje Rivas naar Granada reizen. Daarvoor moesten we van bus wisselen, ergens halverwege. Hoe dat eraan toe ging? De bus waar we in zaten, zag de bus waarin we terecht moesten komen voor ons rijden en geeft daarom plankgas zodat we die bus inhalen. Als we genoeg voorsprong hebben gecreëerd, stopt de bus en moeten we rapido rapido de bus uit springen, worden onze backpacks naar ons toe geslingerd en moeten we rennen om vervolgens de tweede bus in te duiken. Dat laatste mogen jullie vrij letterlijk nemen want onze backpacks werden van onze rug getrokken en de bus in gegooid terwijl de 'buschauffeurhulpjes' het een goed excuus vonden om onze billen even vast te pakken onder het mom van "we helpen jullie snel de bus in". Dit laatste werd vooral duidelijk toen onze Canadese vriend Thom zelf de bus in mocht klimmen. We waren met zijn 5en en deze overstap heeft denken we nog geen minuut geduurd. Briljant.

In Granada zijn we met de groep naar het Oasis hostel gegaan. Een heel leuk, fijn hostel met leuke gemeenschappelijke ruimten, een zwembad, hele aardige mensen en pannenkoeken in de ochtend die we voor de verandering niet zelf hoefden te bakken. Toen we aankwamen heeft het ons 5 minuten geduurd voordat we in het zwembad lagen, zooo heet was het! Samen met Christianne, Thom en Lisa hebben we een hele onderwaterreportage gemaakt waarna we een klein rondje door de stad hebben gelopen, lekker hebben geluncht om tenslotte weer te eindigen in het zwembad. 's Avonds hebben we pizza besteld en deelgenomen aan een pubquiz wat een hele simpele maar super leuke invulling van de avond was.
De volgende dag was het tijd om Christianne gedag te zeggen en zelf plannen te maken voor de komende dagen. Toen dit gelukt was, is Marleen met Thom en Lisa door het stadje gaan wandelen langs alle bezienswaardigheden. De oudste kerk van heel centraal Amerika staat in Granada! Danique moest helaas even voor rust kiezen en met het pootje omhoog, maar ook zij heeft zich goed vermaakt met leesboek en oatmeal cookie (waar Marleen zo jaloers op was, dat we de volgende dag er nog één zijn gaan halen). Diezelfde avond zijn we met zijn 4en bij een super leuk restaurantje gaan zitten waar we onszelf verwend hebben met een heerlijke maaltijd en nog lekkerdere toetjes! Dit mocht, aangezien het de laatste avond met zijn 4en was. Wat een top tijd hebben we met dit Canadese stel gehad. Super fijne mensen met wie we veel hebben gelachen.. Oh yeah, wicked (sorry, inside joke)!
Goed, na de goodbye hugs waren we weer op onszelf aangewezen. We zijn met de chickenbus naar Masaya gegaan, een plaatsje in de buurt waar een enorme markt was. Hier heeft Marleen de locals aan het lachen gemaakt door een poging te doen om op de muziek te dansen. Wat super leuk is, is dat je nauwelijks kunt communiceren met de Nica's vanwege de taalbarrière, maar toch kun je in een deuk liggen met de mensen. Zo heeft Daan ook een geslaagde poging gedaan om voor leedvermaak te zorgen met haar fobie voor kippen aangezien kippen op vrijwel elke hoek van de markt te vinden waren. Toen we genoeg hadden van het rondbanjeren op de markt, zijn we naar de Laguna de Apoyo gegaan. Dit is volgens de Lonely Planet de beste plek om te zwemmen in heel Nicaragua. Dat moesten we natuurlijk met eigen ogen gezien hebben! Het is een heel mooi, groot meer dat helemaal omringd is door bergen met regenwoud. Prachtig! Bij het restaurantje waar zaten, werd iets minder prachtige muziek gemaakt ( lees: een meneertje met n xylofoon die 2 x groter dan hij zelf was en een verboden aantal aan decibel produceerde ) maar goed.. You can't have it all.
Eenmaal terug in het hostel kwamen we wat oude bekenden tegen. Joe is een Amerikaanse man van een jaar of 60 die we in totaal al een keer of 5 hebben ontmoet tijdens het reizen. Hij is - denken we - de meest hippie opa die er rondloopt aangezien hij al backpackend door het leven gaat, geweldige verhalen te vertellen heeft, thuis zijn eigen wiet plant en dus ook niet vies is van een jointje. Ook was Adam, een Amerikaan uit Seattle van de partij. Hem hebben we eerder in San Juan leren kennen. Samen met de Amerikaanse meid Loren zijn we met zijn 5en gaan chillen op het terras waar we hebben genoten van onder andere het typisch Nicaraguaanse drankje 'macua', super zoet maar super lekker. Leermomentje van de dag: ga nooit te dicht bij een karaokebar zitten want het blijkt maar weer dat er meer mensen meedoen die niet kunnen zingen, dan mensen die wel kunnen zingen. We steken hier veel op hoor! Komen als wijs mensen thuis..

De volgende dag was het tijd om door te reizen. Samen met Adam zijn we door een taxi naar het vliegveld van Managua gebracht. Hier moesten we na een heerlijke smoothie afscheid nemen van hem, aangezien zijn vakantie erop zat en wij nog maar 8 weken te gaan hebben en dus door moeten naar de volgende bestemming. Little Corn Island dan maar. Na een paar uur wachten op het vliegveld, zo'n 1.5 uur in het vliegtuig, een taxi naar het haventje van Big Corn Island en een 30 minuten durende tocht op een panga bootje kwamen we op het eiland aan. Little Corn wordt in de LP beschreven als "a tiny, jungled, car-less jewel", waar je in een uur van het noorden naar het zuiden kan lopen. Toch zitten er drempels in de weg (de hoofdstraat is overigens maximaal 1.5 meter breed), waarschijnlijk om toeristen die niet opletten te pesten. Want ja, waarvoor zijn drempels anders nodig op een eiland zonder motorvoertuigen?! De sfeer hier is heel laidback: het gros van de 500 locals die hier wonen starten om 11 uur met hun eerste biertje, de tientallen honden die hier rondlopen lijken geen thuis te hebben maar zien er gezond uit, tussen elk paar palmbomen hangt een hangmat en er zijn gezellige restaurantjes en barretjes. Elke ochtend wordt de stroom om 6 uur uitgezet, die gaat (met een beetje geluk) pas weer aan om 1 uur 's middags en er is nergens wifi. Op zondag bleken er 3 baseball wedstrijden te zijn (missed it), was er een mis in de kerk en waren de helft van de barretjes gesloten!
Danique heeft de eerste dag niks kunnen doen behalve met het voetje omhoog (wat echt sneu en helemaal niet leuk is) toen Marleen op expeditie ging. Terwijl Daantje 200 pagina's in haar leesboek heeft weggetikt en wat praatjes heeft gemaakt, heeft Marleen flink gewandeld en het mooiste strandje van het eiland ontdekt (puur toeval, aangezien ze geen idee had waar ze heen liep maar verdwalen dankzij de grootte van het eiland niet mogelijk was). Samen met 3 Canadese jongens in het prachtige azuurblauwe water van de zee overgooien met een filmende GoPro, schommelen op het parelwitte strand met een grote boomstamschommel, een boomhut in klimmen met bovenin hangmatten, een toren genaamd 'the lighthouse' beklommen.. Balen dat Daantje deze ervaring niet kon delen! Maar daarentegen is zij diezelfde avond met een paar Nederlandse vrouwen en wat locals naar de enige club op het eiland geweest, terwijl Marleen uitgeteld op bed lag na een paar borreltjes bij de beachparty eerder die avond. In de club werd enorme schuurmuziek gedraaid en moest je uitkijken dat je niet over de honden struikelden die daar ook gewoon rondliepen. We doen allemaal zo'n mooie herinneringen op!
De tweede dag op Little Corn hebben we overdag niet zoveel gedaan. Dat is precies waarvoor we hier gekomen waren. Dus na een lekker ontbijtje, doken we een hangmat in bij het strand waar we lekker hebben liggen luieren. Toen eindelijk de stroom weer aanging om 3 uur 's middags grepen we onze kans om nog een dutje te doen voor onze night snorkling tour. Samen met een Duitse jongen en 2 gidsen gingen we op een boot de zee op en toen het donker genoeg was mochten we het water in. Snorkel op, zaklamp mee en flipperen maar. We gingen opzoek naar (jagende) haaien, octopussen, schildpadden en roggen want deze zouden in het donker allemaal actiever zijn dan overdag. Nou, dat zal gegarandeerd maar op 2 roggetjes na hebben we niks gezien. Het vermoeden bestaat dat de maan toch iets te helder was waardoor je minder kunt zien. Helaas pindakaas. Wel hebben we nu de ervaring hoe het is om 's avonds met een zaklamp te snorkelen want ook al een hele ervaring op zich is! Volgens Marleen voornamelijk een extreem koude ervaring, maar mogelijk heeft zij de dag ervoor een klein zonnesteekje opgelopen. Om die die reden heeft zij ook de try dive afgezegd die ze de volgende dag zou gaan doen. Dat komt wel op een ander plekje op het moment dat ze helemaal fit is! We hebben tenslotte nog de tijd..
De laatste dag op Little Corn hebben we op een boot doorgebracht! Samen met een Belgisch stel zijn we gaan vissen en snorkelen. Aangezien Marleen al ooit eerder gevist had en Danique met haar voet nog steeds niet kan snorkelen deden we allebei één van beide: Marleentje snorkelen en Daan vissen. We begonnen met vissen. Al varend met de hengel in je hand proberen een visje te vangen. Nadat Danique haar geduld ernstig op de proef werd gesteld, was het uiteindelijk dan toch zover.. Ze had beet! Snel binnenhalen die hap. Het resultaat mocht er wezen: een grote, blauwe Kingfish. Daarna was het de beurt aan Marleen: in super mooi, helder blauw water snorkelen. Roggen (onder andere de pijlstaartrog!), haaien, heel veel verschillende visjes en super mooi koraal waren allemaal present. Terwijl Marleen en de Belgen aan het snorkelen waren mocht Danique op de boot rustig door blijven vissen, maar nu met een handlijntje. Gewoon zo'n touwtje van nylon. Ze moest zelf de in stukken gesneden sardientjes aan het haakje rijgen en wachten. Natuurlijk kun je met zo'n simpel touwtje geen enorme vissen vangen maar het was super leuk om een keer te doen. Na ongeveer 30 sardientjes en geen vis was Danique het wel een beetje beu en terwijl de 3 snorkelaars terug de boot in klommen, dacht ze "ik gooi nog 1 keer dat stomme touwtje in het water en daarna ben ik er klaar mee". Marleen begint net tegen Danique te vertellen dat ze een heel erg gaaf moment met een nurse shark had, die echt recht op haar af kwam zwemmen en op een meter afstand toch besloot af te wenden.. Onderbreekt Daantje dat verhaal met "eh, jongens, volgens mij heb ik een haai gevangen" (ja, in het Nederlands). Pardon?! Zit Danique daar dan met een touwtje in haar hand met daaraan de 1.5 meter lange haai waarmee Marleen juist haar momentje had. Het is dat er geen dak op de boot zat (wat we later zeker hebben gemerkt omdat we aan het eind van de dag zelf zo rood als kreeften waren), maar anders was het dak er zeker vanaf gegaan. Zelfs voor de gidsen was dit uniek! Een enorme haai aan een simpel draadje! Lachen, gieren, brullen. Met enige mankracht lukte het uiteindelijk om de haai de boot in te krijgen. Gevolg is dat de Belgische man (een negroïde, gespierde vent onder de tatoeages van 24 jaar) al gillend achterover het water in viel. Dat was misschien wel het meest hilarische moment van de tocht. De haai lag inmiddels in de boot te spartelen maar we hebben hem al snel van de haak verlost en weer terug in het water gegooid. Voor de non-believers: alles is vastgelegd op video! True story.
Nadat we uiteindelijk van de boot af gingen, hebben we een prachtige zonsondergang gezien en daarna bij het hostel in de tuin gezeten met wat Engelsen, Duitsers en Australiërs. We zullen een klein risicootje gaan nemen: de panga boot gaat om 6.30 uur (mits die op tijd vertrekt), duurt een half uur en om 8 uur stijgt ons vliegtuig op. Dus allemaal: fingers crossed dat we onze vlucht naar Managua gaan halen! Plan is om daarna richting Leon te gaan. We zullen jullie laten weten of het is gelukt!

Oké, bij deze: het is gelukt!

Daaaag, trouwe lezers!