Leon & Matagalpa

Verhaaltje neuve

Toch fijn om te weten dat we gemist worden op het moment dat we 5 dagen geen wifi hebben. Maar alle bezorgde smsjes / telefoontjes waren niet nodig! We're still alive and kicking. Danique kickt nu extra hard want haar gehele onderbeen zit momenteel in een reusachtige brace. De val van de scooter bleek na een bezoek aan het ziekenhuis in Leon toch meer schade te hebben aangericht dan verwacht. Mooi bruggetje naar de ziekenhuizen in Nicaragua! Beetje jammer voor Danique, maar Marleen vond het prachtig. Als je denkt dat je op de SEH in NL lang moet wachten... guess what! Er wordt hier echt zo inefficiënt mogelijk gewerkt. Zodra we de ingang van de SEH gevonden hadden (waar de TomTom al moeite mee zou hebben), werd Danique ingeschreven. Hiermee bedoelen we dus letterlijk inschrijven: in een groot Bruna(-achtig) notitieblok was een grandioos schema gemaakt waar je naam en je klachten in genoteerd werden. Danique legt in keurig Spaans uit wat haar voornaam, achternaam en nationaliteit is. De receptionist noteert op zijn beurt keurig "Nederlandse Kiemongi", met Daan haar paspoort voor zijn neus, in de tabel waar de naam terecht moet komen. De grap van de dag natuurlijk, Nederlandse Kiemongi. Nou goed, genoeg gelachen. Wat kun je je nog meer voorstellen bij een ziekenhuis in Nicaragua? De lift moet je 'roepen' door met je sleutel of ring op het metaal van de deurpost te tikken, zodat Abeltje weet dat je erin wilt. Van privacy is geen sprake want je röntgenfoto's met duidelijk zichtbare contouren worden open en bloot (letterlijk dus) bekeken en beoordeeld in de wachtkamer. En hygiene, ho maar, daarvan is überhaupt geen sprake. Voor ons als 'verwende' verpleegkundigen uit NL was dit wel een plek om je ogen uit te kijken. Hierdoor waardeer je de gezondheidszorg in ons koude kikkerlandje toch weer wat meer! Maar anderzijds was hier het voordeel dat Danique 0,0 heeft hoeven te betalen voor het maken van de röntgenfoto en het doktersconsult.. Voor de geïnteresseerden onder ons: er waren gelukkig geen breuken te zien op de foto maar de dokters waren er wel van overtuigd dat Daantje haar enkelband heeft gescheurd.. Enorm balen maar een kwestie van accepteren en loslaten (en therapietrouw zijn).

Leon staat eigenlijk bekend om het vulcano boarden dat je hier kunt doen. Alleen hebben we dit niet gedaan! Voor Danique was het nu sowieso geen optie en Marleen heeft al wel eens gesandboard op hoge duinen in Nieuw Zeeland dus we konden er allebei heel goed mee leven om het vulcano boarden over te slaan. We hebben in Leon wel een cooking class gevolgd! Dit was Danique haar idee. Ja, de Danique die jullie uit Nijmegen kennen, die nooit zelf kookt. Maar echt een heel leuk idee, al helemaal aangezien er in de vriendenkring van Marleen een soort traditie is ontstaan om een keer een lokaal gerecht te bereiden. Dus: Indio Viejo zal het gaan worden! Dit is een typisch Nicaraguaanse maaltijd en nog eens heel erg lekker ook! Met een mini vrouwtje (ze moest op haar tenen gaan staan om in de pan op het gasfornuis te kijken) zijn we eerst naar de mark gegaan om verse producten te halen. Super leuk! Met name doordat ze geen woord Engels sprak en wij slechts enkele woordjes Spaans, wat voor hilarische 'gesprekken' zorgde. Veel leuker zo, met handen en voeten proberen te communiceren, dan met een tolk. Ze had een lege rugzak op haar rug (of eigenlijk in haar nek) die uiteindelijk tot aan de nok toe vol zat met allemaal etenswaren waar wij normaal gesproken heel snel aan voorbij lopen. In een klein keukentje hebben we vervolgens samen de maaltijd bereid maar hierover kunnen we jullie niet teveel vertellen. Geheimen van de chef, hè?! Wat wel leuk is om met jullie te delen, is dat Danique haar kookkunsten er werkelijk voor hebben gezorgd dat het mini vrouwtje met de tranen over haar wangen van het lachen en haar handen voor haar ogen nee stond te schudden. In het kader van: dit gaat nooit maar dan ook nooit goed komen. Maar de keuken is niet afgebrand en het eten smaakte goed! Dus Daantje heeft haar credits verdiend.

Verder hebben we in Leon niet zo veel bijzonders gedaan, wat echt heerlijk was! Een beetje rondwandelen door het koloniaanse stadje, winkeltje in, winkeltje uit.. Er waren een stel fijne barretjes en restaurantjes waar we ook de nodige tijd hebben doorgebracht! Wel is weer gebleken dat happy hour van 17 tot 19 uur echt een rottijd is want dan heb je nog geen avondeten op en word je dus 3x zo snel dronken als normaal. Al helemaal als je in 5 minuten 2 mojito's achterover slaat omdat je zo'n dorst hebt (hè Marleen?).

Goed, na Leon zijn we met de chickenbus door gereisd naar Matagalpa. Dit is een stadje in de bergen waar het een stuk koeler zou moeten zijn. Zou moeten zijn, ja. Want het was gewoon net zo heet als in Leon! Maar Matagalpa ligt, dachten we, op de route omdat we daarna de oversteek wilden gaan maken naar Honduras. Wat blijkt: Matagalpa ligt inderdaad noordelijker en dus dichter bij de grens, maar om vanuit Matagalpa in Honduras te komen, moet je toch echt terug naar Leon. Super goede voorbereiding weer, applaus voor onszelf! We zijn toch een nachtje in Matagalpa gebleven want het was best een leuk stadje. Met een heel leuk bakkerijtje! Je gelooft je ogen niet: we hebben een broodje, 2 verse koekjes en een flesje frisdrank bemachtigd voor €1! Niet te geloven! Eén euro! Dan kun je nog eens buiten de deur gaan lunchen, met zulke prijzen. Na die spotgoedkope lunch zijn we bij een voetbaltoernooitje beland. Er waren verschillende teams tegen elkaar aan het zaalvoetballen en wij besloten om allebei een ander team aan te moedigen. Danique had gelijk een zwak voor het roze team dus voor de spanning en sensatie ging Marleen voor de concurrerende, witte ploeg. Danique: "wedden voor een armbandje dat mijn roze team wint?" Marleen: "oké". Hiermee heeft Marleen haar tweede armbandje gewonnen want het kon ook niet anders dan dat het witte team met alle Nederlandse aanmoedigingen ging winnen. Helaas voor Danique!

In de avond zijn we met een groep backpackers lekker gaan eten bij een Italiaan waarna we nog wat biertjes hebben gedronken in het hostel. Geen gekkigheid maar wel hartstikke gezellig! Het levert altijd super leuke, interessante gesprekken op zodra je met mensen uit diverse landen aan de praat bent.
De volgende ochtend is Marleen nog een 2 uur durende hike gaan doen wat zweten geblazen was maar wel een mooi uitzicht over het stadje gaf. Danique wilde in de tussentijd naar een chocolade fabriek en koffie museum maar beide bleken gesloten.. Domme pech! Maar des te meer redenen om diezelfde dag terug naar Leon te gaan om daar vervolgens 8 uur te wachten, zodat we om 2 uur 's nachts de shuttle konden pakken naar Utila in Honduras. Ja zeker, het 4e land is een feit! Benieuwd wat voor een avonturen ons hier te wachten staan..

Ciao amigos!